Missie volbracht/ we did it

 Vrijdag een warme rit voor de boeg. Je merkt dat het hier drukkend warm is. Een klef weertje. Dat betekent voor mij in de camper het rechter raampje helemaal open om een beetje luchtverplaatsing te voelen. De airco heb ik eigenlijk zo min mogelijk aan. Wordt er maar verkouden van, die temperatuursverschillen zijn niet erg goed voor je lichaam. Je merkt nu ook dat de dorpjes /stadjes waar je doorheen komt ook meer iets van een centrum gaan krijgen. Ook prachtige oude huizen doen je denken aan vroegere tijden. Wel veel verf werk aan de huizen hier. Bijna alles is van hout. Maar ik denk dat ze daar wel een schilder voor inhuren, evenals een tuinman voor die prachtige aangelegde tuinen met huizenhoge Magnolia bomen. Chris rijdt nu geregeld met de trans America cyclers  mee en het is leuk als je mensen van de groep onderweg tegen komt ze uitbundig naar je zwaaien. Sommige zien me al van ver aankomen omdat ze een spiegeltje op hun helm gemonteerd hebben om het verkeer achter zich in de gaten te houden. Vrijdag in Thallahassee aangekomen. De hoofdstad van Florida. In de avond daar een pittige onweersbui gehad die de halve nacht duurde. Volgende ochtend was het weer weer opgeknapt en kon Chris weer van start. De overnachtingsplek die we hadden uitgekozen bleek vol. En weekend en in een nationaal park. Niet goed bedacht. Dus Chris moest een stukje verder fietsen naar een park wat ook op de route lag. Wel een bijzonder park. Geen receptie om in te checken. De eigenaar was op vakantie volgens iemand die er al een poosje stond. De manager kwam iedere dag een rondje rijden om te zien of alles goed was.  Het was eigenlijk een groot stuk weiland met sanitair en stroom, water en riool. Je kon zelf je plaatsje uitkiezen, onder de bomen, grote eikenbomen met massa's Spaans mos of een plaatsje aan de rand. Betalen moest door je gegevens in te vullen en met het geld in de brievenbus  doen. Wel heel rustig en relaxt. Alleen in de middag en later in de avond weer een flinke regen/ onweersbui. Het nadeel is dat je dan naar binnen moet en de ramen niet helemaal open kan doen omdat het dan inregent. En binnen smelt je bijna weg. Dus toch maar even op z'n Amerikaans de airco aangezet. Zo zie je maar, we passen ons al snel aan. Zondag was een dag waarop de planning een beetje de mist in ging. Ik zou gelijk met Chris vertrekken en dan zou ik even verderop wat boodschappen doen. De supermarkt is hier 24/7  geopend. We zouden elkaar ontmoeten in het volgende plaatsje. Nu bleek dat Chris al was doorgereden voordat ik daar aankwam. Het scheelde maar een paar minuten volgens de man van de andere fietsgroep. Na heel even te hebben gepraat ben ik weer in de camper gestapt om Chris in te halen. En dat lukte niet. Ik kon hem niet zien op de "zoek vrienden" app. Chris z'n telefoon heeft slechte lokatievoorzieningen. Dus op een gegeven moment wist ik niet meer of hij voor of achter me zat. Vlak voor het plaatsje waar we zouden overnachten haalde ik hem in. Net op tijd dus. Op de camping , er waren hier zowaar ook tentplaatsen, kwam er een nieuwe buurman naast ons staan met een Classic Airstream caravan. Zo'n enorm grote aluminium caravan met gepopnagelde naden. Zo'n 12 meter lang. Prachtig. Natuurlijk een praatje gemaakt met de buurman zoals dat hoort op een camping. Op een gegeven moment, na veel complimenten gemaakt te hebben over de caravan vroeg de man of we hem misschien van binnen wilde bekijken.....Nou graag!  Van binnen net zo luxe als je van buiten verwacht. Aanschafprijs was $125.000,-   Daar kunnen we nog heel veel Campertjes van huren. Vooralsnog de champagne vast gekocht bij de super, en koud gezet. Bijna moment om hem open te maken. 

De laatste nacht van de tour een hotel geboekt. Er is op de route geen fatsoenlijke overnachting te boeken. Dus we gaan even gek doen. Met de camper naar het hotel rijden. We zijn nu in het hotel. Heel omslachtig eigenlijk want we lopen steeds heen en weer omdat er net weer iets nodig is wat nu net nog in de camper ligt. Maar een heerlijk zwembad en daar zitten we zoveel mogelijk in de schaduw omdat het hier erg warm is. De club van Trans America Cyclers is hier ook gestrand wat wel gezellig is zo de laatste avond. Morgen gaat iedereen in een rustig tempo naar Saint Augustine , net als de laatste dag van de tour de France.  Saint Augustine is een oud plaatsje aan de kust. Niet direct aan het strand maar daar is het officiële eindpunt. De champagne en het bier staat koud. De fiets gaat sowieso gedoopt worden in de Atlantische oceaan. We hebben aan de kust 2 overnachtingen kunnen boeken in een state park. Dus de fiets gaat zeker de plomp in. 

Vandaag de laatste dag van de officiële tour. Chris heeft zich aangesloten bij de groep rijders van Trans America Cylclers waar we gisteravond gezellig mee hebben gegeten. Een heel gemêleerde groep met dezelfde missie. Ik kreeg de hele avond veren in m'n ...gestoken dat het zo tof was dat ik dit samen met  Chris deed alsof het een grote opoffering was. Ik heb er zelf ook enorm van genoten. Er zijn er maar weinig die kunnen zeggen dat ze via boerenpaadjes, snelwegen, mountain roads van west naar oost America hebben gereden.  Chris zat alleen maar naast me als we boodschappen gingen doen of uit eten gingen. En een paar keer door een grote stad. Het was een super ervaring en ik kan het iedereen aanraden om te doen als je een sabbatical hebt of met pensioen gaat. Ook via die georganiseerde club is het een goede optie. Uiteindelijk kwam vandaag de hele groep aan bij het state park, aan het strand. Er werd gezwommen, zonder fiets, gelachen, geproost en gefeliciteerd. Een waar feestje op het strand. Een enkele badgast keek nieuwsgierig en een enkeling vroeg wat er gaande was. Super om mee te mogen maken. Een ervaring voor het leven!!!

Chris:

Dag 36 - 12 Mei

Ik zet nooit mijn wekker tijdens deze trip. Ik word vaak vanzelf op tijd wakker. Vanmorgen was het een ander verhaal ik werd pas wakker na 07:00 uur. Dat was nog even haasten om op tijd te vertrekken. De zon verslaapt zich nooit en begint op tijd met schijnen. Toch nog om voor 08:00 op de fiets gestapt de koffie maar laten zitten. De ploeg van trans America cycling  die weer in de buurt rijdt heb ik in de loop van de dag allemaal nog in mogen halen. Van de twaalf mensen die zijn vertrokken zijn ze alle twaalf nog in koers. Ik moet zeggen bij de eerste keer dat ik ze tegen kwam had ik dat niet verwacht. Het blijkt dat je met een juiste instelling ver kan komen. Het laatste stuk van de dag met de enige Nederlander van het team mee gefietst. Dit is een ervaren fietser die ook stevig door kan trappen. Het was leuk om de ervaringen  van afgelopen weken te delen met een mede fietser. Ook hij had het meeste last gehad van honden. Het laatste stuk van vandaag ging dwars door Tallahassee dit is de hoofdstad van Florida. Omdat dit laatste stuk van 15 km erg druk is en vol met stoplichten ben ik maar in de camper gestapt. Vandaag is de tijd weer een uur vooruit gegaan we hebben nog maar 6 uur tijd verschil met het thuisfront. Dat het tijdsverschil kleiner wordt maakt het contact met de kinderen eenvoudiger. Het eind van de rit komt nu toch wel heel erg dicht bij. Ik heb het schema nog maar eens aangepast en het is nu nog 4 dagen fietsen en niet eens van die lange etappes.

Dag 37 - 13 Mei

Afgelopen nacht was er weer veel onweer en regen. Ik weet niet waar Florida de naam sunshine state vandaan haalt ? De vraag was wat het deze morgen zou zijn qua weer. Het bleek bij het opstaan vandaag er redelijk uit te zien. Het plan was om met goed weer te overnachten in een natuurpark op zo'n 105 km. Bij het boeken vanmorgen bleek alles al vol te zitten op het natuurpark . We hebben de volgende fatsoenlijke camping op de route daarna gekozen. Dit was wel weer 30 km meer fietsen. Het voordeel is dat ik deze 30 km morgen minder moet fietsen. De weg was nog een beetje nat bij vertrek. Maar met de temperaturen hier is de weg zo droog. Het voelt wel een beetje benauwd aan in zo'n warme vochtige omgeving. Na een kilometer of 40 reed ik achter op een gedeelte van de groep van trans America cycling. Er zit een Nederlander bij, Pieter, die ook van doorfietsen houdt. De snelheid ging al snel naar zo'n 35 a 36 km per uur. Ik reed met Pieter om en om op kop . Dat ging heerlijk maar na een kilometer of 25 hadden de mannen een pitstop en ben ik doorgereden . Ik heb de laatste ruim 65 km weer verder alleen afgelegd. Dat ging wel lekker. Het laatste stuk kreeg ik de wind die wat aantrok nog wat tegen. Bij aankomst op de camping hebben we nog hagel, onweer en regen gehad.

Dag 38 - 14 Mei

Ik ben vanmorgen wat later gestart als normaal. Ze gaven voor de hele morgen bewolking op dus het had geen zin om vroeg te vertrekken voor de temperatuur. Het was deze morgen ook nog behoorlijk vochtig. Om te fietsen was het prima. Ik had in het begin nog even een windjackje aan getrokken maar dat heb ik al snel na de start weer uitgetrokken. Wel raar dat je hier met 22 graden een windjackje aan doet in Nederland zou je dat niet in je hoofd halen. Het fietsen ging vandaag over bijna vlakke heel rustige wegen. Het asfalt is perfect om op te fietsen. Onder het fietsen denk je nu wel steeds meer geniet er nu maar van het is voorbij. Van honden heb ik de laatste dagen bijna geen last meer gehad. Vandaag op de camping kreeg ik uitleg waarom. In Florida ben  je verplicht om een hond aan een riem te hebben of achter een hek in de tuin. Wel zo prettig voor fietsers.  Het is denk ik een goed idee om deze regels voor honden in alle staten in te voeren. Wie weet hoe je die Trump kan bereiken om dit voor elkaar te krijgen ? Je geeft de Mexicanen er de schuld van en hij gaat er voor. Ik had vandaag Astrid gemist tijdens een niet goed van te voren afgesproken stop. Als je dan ook geen bereik hebt met je telefoon maakt dit het er niet makkelijker op om elkaar weer te vinden onderweg. Je merkt dat we in afspraken voor tussenstops onderweg wat nonchalanter worden. Het laatste stuk vandaag naar de camping ging over wat drukkere wegen. Hier moeten we goed op blijven letten op de weg en het overige verkeer. Net op de camping nog even een rondleiding gehad van een buurman op de camping door zijn RV. Het is werkelijk niet te geloven hoe luxe zo'n RV is. Voor de prijs van zo'n RV heb je dan ook in Nederland een prachtig huis. Amerikanen zijn over het algemeen erg netjes op hun spullen. Je ziet bijna nooit een smerige RV of auto op de campings staan.

Dag 39 -15 Mei

Vandaag stond de laatste lange etappe op het programma een kleine 130 km. Gedurende de rit moest ik door de stad Gainsville een stad van zo'n 130.000 mensen. Wat het zoeken naar de weg in zo'n stad vaak simpel maakt is dat de wegen nummers hebben ipv namen. Ook waren er door de stad constant aparte fietsstroken wat het fietsen redelijk veilig maakt. Bij het verlaten van de stad kon je over een prachtig fietspad van bijna 30 km rijden. Dit pad ligt heerlijk tussen de bomen en dat fiets wat prettiger bij zo'n 35 graden. Bij de laatste 40 km reed in de ondertussen welbekende fietsers van Trans America cycling achterop. Dit keer ben ik lekker rustig met een groepje van dit team naar het hotel gereden. We slapen vannacht ook in een hotel bij een gebrek van een fatsoenlijke camping in de buurt. Ik moet zeggen dat een camping toch wel beter bevalt.  Het begint al dat het nog tot 15.00 uur duurt voor de kamer schoon is. In het hotel zitten ook de overige fietsers. Ik heb net al twee glaasjes op om te vieren dat we er bijna zijn. Ik heb voor het eerst Jack Daniels op samen met die Amerikanen. Er was een Amerikaan bij die zei dat hij Jack beter kon als zijn eigen vrouw. Die kan dus meer dan fietsen. Het zijn gezellige gasten zo rond het zwembad met een drankje en een gezamenlijke hobby. 

Dag 40 - 16 Mei

Aan alle dingen komt een eind zo ook aan dit avontuur. Vandaag stond er nog een klein stukje op de agenda. Gisteren zat ik in het hotel met de club van Trans America Cycling. Deze club zou vandaag gezamenlijk naar het eind fietsen. Ik ben vandaag aangesloten bij de club wat voor mijn gemiddelde snelheid niet bevordelijk is. Maar ik ben blij dat ik met de groep naar het einde ben gereden, hard fietsen heb ik even genoeg gedaan. Van de twaalf gestarte mensen van deze groep zijn er ook 12 die de finish hebben gehaald. Het helpt enorm dat er een goede organisatie achter zo'n tocht staat. De begeleiders van Trans America Cycling zijn zelf ook ervaren fietsers. Ik had natuurlijk met deze tocht mijn eigen vrouw die achter me stond. Ik moet zeggen een betere begeleider kan je je niet wensen. Maar ik heb nieuws voor eventuele mensen die ook Astrid als begeleider willen vragen..... ze doet het alleen voor haar man. Ik ben opgelucht dat ik het heb gehaald. De tocht was alle investeringen financieel en fysiek meer dan waard. Uit zo'n tocht kom je volgens mij mentaal ook sterker als je het einde haalt.